به گزارش پایگاه خبری جهادپرس، اهمیت انتخاب یک برند درجه یک برای تیم ملی ایران در جام جهانی 2018 و قرارداد یکساله با شرکت آدیداس دغدغه اصلی این روزهای تیم ملی محسوب می شود.

تیم ملی بعد از کش و قوس های فراوان در مسیر مقدماتی جام جهانی برند آدیداس را بر تن کرد و بعد از چند مرحله مذاکره، آدیداس برند لباس های تیم ملی در جام جهانی نیز شد؛ اما قرارداد این شرکت با فدراسیون فوتبال این روزها با انتقادات زیادی همراه شده است. خرید لباس از آدیداس به جای دریافت لباس به عنوان قرارداد اسپانسری، بزرگترین نقدی است که در این پرونده به مسئولان فدراسیون فوتبال وارد است؛ اما خطیر عضو کمیته مذاکره کننده ایران دفاعیات قابل توجهی درباره این موضوع دارد.

خطیر عضو کمیته بازاریابی فدراسیون فوتبال در گفت و گو با ورزش سه، در اولین سوال درباره انتخاب برند آدیداس گفت: تصمیم فدراسیون فوتبال بر این بود که برندی برای تیم ملی انتخاب شود که آبرو و حیثیت ایران و بازیکنان در جام جهانی را حفظ کند و همچنین تیم ملی ایران بتواند از نظر سخت افزاری با آمادگی کامل در جام جهانی حضور پیدا کند. ما 4 برند درجه یک البسه ورزشی در دنیا داریم و بقیه برند ها در درجه دوم و سوم قرار دارند  که دو برند یعنی نایکی و آندرآرمور به دلیل آمریکایی بودن امکان مذاکره با آنها وجود نداشت و ما دو گزینه پوما و آدیداس را داشتیم.

وی ادامه داد: پوما اسپانسر البسه تیم ملی اسرائیل است و به دلیل اینکه خاطرات خوبی از جام جهانی 2006 و همکاری با ایران نداشت، شرایط همکاری فراهم نبود و به همین دلیل آدیداس تنها انتخاب ما بود.

عضو گروه مذاکره کننده ایران با این توضیح که شرکت ها با دو هدف با کشورها و باشگاه ها مذاکره می کنند، خاطر نشان کرد: هدف اول تبلیغات و بازاریابی است که معمولا برند های درجه دو و سوم انجام می دهند و با تهیه البسه یک تیم، تلاش می کنند تا به جای تبلیغات در تلویزیون و دیگر رسانه ها، به این شکل برند خود را معروف کنند (آگاهی برند). انگیزه دوم نیز کسب درآمد و انگیزه های اقتصادی است که در مذاکره ما با آدیداس این موضوع مطرح بود.

وی ادامه داد: آدیداس را در ایران و دنیا همه می شناسند و دلیلی ندارد که برای تبلیغات و آگاهی برند خود در ایران هزینه کند. اگر آدیداس با آلمان قرارداد امضا می کند، به دلیل انگیزه مالی است زیرا سال گذشته 2میلیون از پیراهن این تیم را فروخته و نزدیک به 100 میلیون دلار درآمد کسب کرده، پس طبیعی است که حتی 30 میلیون دلار به این کشور برای تامین البسه بدهد. یا حتی کشوری مانند چین با 1.5 میلیارد جمعیت مطمئنا بازار بزرگی برای آدیداس است اما در بازار ایران امکان فروش پیراهن آدیداس نیست؛ به طور مثال لوتو برای تولید البسه سپاهان به ایران آمد؛ اما درآمد نداشت و با اتمام قرارداد از ایران رفت.

موضوع فروش پیراهن اصل در ایران موضوع بعدی بود که از عضو تیم مذاکره کننده ایران سوال کردیم. موضوع مهم در قرارداد ایران این بود که آیا امکان عقد قرارداد فروش لباس های ایران وجود داشت یا نه. خطیر در ادامه صحبت های خود، اضافه کرد: ما به مسئولان آدیداس پیشنهاد دادیم که با توجه به حضور 7 میلیون ایرانی خارج از کشور که اکثرا شرایط مالی مناسبی برای تهیه پیراهن های تیم ملی دارند و مشکلی برای دسترسی و تهیه البسه اصل ندارند، فرمولی برای فروش پیراهن به این افراد که بازار مطمئنی هستند ارائه کنند و این افراد را جامعه هدف برای فروش پیراهن تیم ملی در نظر بگیرند. پیشنهاد آنها این بود که ما فروش 200 هزار لباس را گارانتی کنیم و آدیداس به ما 4 میلیون بدهد. در صورتیکه ما این میزان فروش را گارانتی می کردیم و رخ نمی داد باید جریمه آدیداس را پرداخت می کردیم. این تضمین برای فدراسیون فوتبال ریسک بالایی داشت که در صورت عدم تحقق این موضوع ما باید جریمه سنگینی را پرداخت می کردیم که می توانست با توجه به محدودیت بودجه فدراسیون فوتبال دردسر ساز شود. 

خطیر معتقد است که با توجه به شرایط موجود ایران در این قرارداد دستاوردهای خوبی داشته است. او در تشریح دستاوردهای فدراسیون فوتبال می گوید: ابتدا این را بگویم که ما ادعا نمی کنیم که قراردادی بی اشکال و فوق العاده داریم. این را فراموش نکنید که ما سیاسیت پپسی و کوکاکولا را نمی توانستیم پیاده کنیم. ما قرارداد 4 ساله مورد نظر آدیداس را یک ساله کردیم زیرا امید داشتیم که اتفاقاتی رخ دهد که در مرحله بعدی، قرارداد بهتری ببندیم. در واقع ما منافع ملی را با قیمت ارزان کنونی پیش فروش نکردیم تا به منافع ایران لطمه نزنیم و متقاعد کردن آدیداس برای تغییر قرارداد یکساله و دریافت ده درصد رویالتی دستاورد خوبی بود. همچنین ما توانستیم یوز را به پیراهن تیم ملی بر خلاف نظر آدیداس اضافه کنیم. آدیداس عقیده داشت که یوز با برند آل اشپورت عجین شده است و این به برند آدیداس لطمه می زند و نباید روی پیراهن ایران با برند آدیداس حضور داشته باشد.

اتهام بزرگ به این قرارداد، عدم درخواست حمایت از دولت و وزارت ورزش در زمینه ورود پیراهن به ایران بود. خطیر در این باره اظهار داشت: این موضوع یک اتهام نادرست است. ما به سراغ دولت رفتیم و نامه های آن نیز موجود است. دولت به ما اعلام کرد در موضوع وارد کردن البسه آدیداس، تنها این امکان وجود دارد که البسه تیم ملی وارد شود که آدیداس این موضوع را قبول نمی کرد زیرا به دنبال این بود که برای تمامی تجهیزات خود که قصد وارد کردن آنها به کشور را داشت، معافیت بگیرد. این موضوع ممکن نبود زیرا این امکان وجود داشت که دیگر فدراسیون ها نیز با دیگر برند های خارجی به توافق برسند و به دنبال چنین امتیازهایی باشند.

خطیر در پایان صحبت های خود را اینگونه خاتمه داد: ما هم علاقه داشتیم که فدراسیون فوتبال 10 میلیون از این قرارداد درآمد داشته باشد اما باید قبول کنیم که شرایط ما متفاوت است و بازار فروش ایران فیک و تقلبی است و ما تحت یکسری تحریم های ناجوانمردانه هستیم و هیچ برندی نمی تواند به آسانی در ایران به آسانی درآمدزایی کند؛ زیرا فروش محدود است.