به گزارش پایگاه خبری جهادپرس،رئالی ها به در و دیوار می زدند. تقلا می کردند، جان می کندند، بی ثمر، بی نتیجه. آنها که در دیدار رفت جام حذفی با یک گل برابر لگانس به پیروزی رسیدند اما  در برنابئو با نتیجه 2-1 زانو زده بودند. ثانیه های واپسین سپری می شدند و آنها برای زدن گل تساوی بخش بی تابی می کردند. آن حمله، آخرین حمله شان بود، آخرین فرصت شان... لوکا مودریچ در میانه میدان توپ را در فاصله بیست و پنج متری دروازه در اختیار گرفت، لوکاس واسکز از جناح راست به جلو گریخت، آزادانه، بی مزاحم. در موقعیتی مناسب برای ارسال یک سانتر خوب. مودریچ او را دید، دید و توپ را برایش ارسال کرد، ولی ضربه بیش از حد محکم و جانانه اش توپ را راهی خارج میدان کرد... سوت به صدا درآمد و رئال مادرید در جام حذفی سقوط کرد، در خانه، در برنابئو.

آن صحنه بازتابنده نرول بی حصر رئال بود. مودریچ، یکی از بهترین پاسورهای جهان در آن لحظات کلیدی از ارسال یک پاس ساده بازمانده بود. به مودریچ نگاه می کردیم و در نمی یافتیم چرا چنان پاسی ارسال کرده؟! چنان که به رئال طی این فصل نگاه کرده ایم و درنیافته ایم چرا چنین شده؟!

از اوج تا صدای زنگ خطر

کدام بازی ها بازتابنده خارج شدن رئال از مسیر اصلی بودند؟

رئال 2 - بارسا صفر: آغاز فصل، سوپرکاپ اروپا. پیروزی 1-2 برابر منچستر یونایتد به دو برد در سوپر کاپ اسپانیا برابر بارسلونا گره خورد. به پیروزی 1-5 مقابل کاتالان هایی که فصل نو را با مربی جدیدی آغاز کرده بودند. همان زمان جرارد پیکه، مدافع بارسا، گفت کاتالان ها باید قبول کنند رئال بهتر از آنها است و بارسا برای نخستین بار برابر مادریدی ها احساس حقارت می کند.

رئال 1 - لوانته 1: پاییز، اوایل سپتامبر، نخستین نشانه های نزول. دومین تساوی پیاپی در برنابئو پس از توقف مقابل والنسیا. ولی زیدان هنوز نگران نبود و می گفت اوضاع روبراه خواهد شد.

رئال صفر - بتیس 1: پاییز، اواخر سپتامبر. سپیدپوشان پس از بازکردن دروازه ها در هفتاد و سه بازی پیاپی طی هفده ماه دست شان از یک گل هم خالی ماند و برابر بتیس میانه جدولی در برنابئو سقوط کردند. زیدان هنوز آرام بود، هنوز از روبراه شدن اوضاع حرف می زد.

ژیرونا 2 - رئال 1: آخر اکتبر. شکست برابر تیمی کوچک. اعتراف به بحران از سوی زیدان. رئال در بازی بعد برابر تاتنهام در لیگ قهرمانان هم 1-3 در لندن سقوط کرد.

رئال صفر - بارسا 3: آخر دسامبر، آخر 2017.  سقوط برابر بارسای اوج گرفته در همه جبهه ها. اعتراف زیدان به قرار گرفتن زیر آماج چکش حمله ها.

رئال 1 - لگانس 2: آخر ژانویه 2018. جام حذفی. سقوط برابر تیم کوچکی آمده از حومه مادرید موسوم به "خیار سازها" برای زیدان از سوی رسانه های اسپانیایی به تیتر " Alcorconazo " روی آوردند. عنوانی که آنها به مانوئل پیگرینی مربی رئال در 2010 پس از شکست برابر تیم کوچولوی " Alcorcon " و اخراج شدنش داده بودند. اعتراف زیدان به سپری کردن بدترین دوران مربی گری اش.

هشدار با عدد و رقم

تعداد پیروزی های رئال پس  ورود زیدان کاهش پیدا کرده اند. رئال پس از ورود او در 16-2015 در 78 درصد بازی هایش برنده شد. آن عدد در فصل 17-2016 به 73 رسید و در 18-2017 تا پیش از دیدار با پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان به 62 درصد نزول پیدا کرد.

رئالی ها تا پیش از دیدار با پاری سن ژرمن تعداد کم شده گل های شان را می شمردند. آنها در فصل 16-2015 پس از ورود زیدان متوسط  زدن 7/2 گل در هر دیدار را ثبت کرده بودند. آماری که در 17-2016 به متوسط غبطه آور 9/2 گل در هر بازی افزایش پیدا کرده بود، ولی در 18-2017 تا  پیش از دیدار با پاریسی ها به 6/1 گل در هر بازی کاهش پیدا کرده بود. رونالدو در لیگ یازده گل زده بود، گرت بیل شش گل و بنزما فقط دو گل.

کسی نمی توانست بدرستی توضیح دهد چرا؟ مگر این رئال همان رئالی نبود که فصل پیش هم لالیگا را فتح کرد و هم لیگ قهرمانان را؟

بحران مصدومیت پیش نیامده بود، درگیری مدیریتی بروز نکرده بود... ولی همان بازیکنانی که فصل پیش معرکه بازی کرده بودند نه قابلیت های انفرادی شان را به رخ می کشیدند و نه بازی گروهی قابل قبولی داشتند. پابلو بروتونس نویسنده نشریه مارکا نوشت "نمی توان با نگاه بیرونی دریافت در برنابئو چه می گذرد".

آیا رفتن په په، رودریگز و موراتا آن قدر مخرب بود؟ یا از دست دادن جوان های مثل خسوس وایخو مدافع میانی، تئو هرناندز مدافع چپ یا مردان میانی مثل دنی سبایوس و مارکوس یورنته؟

اوج گیری آمیخته به پرسش

رئال پس از تساوی 2-2 برابر لوانته در مصاف با سوسیداد 2-5 پیروز شد و سپس به رویارویی با پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان رفت. نبردی که خیلی ها آن را آخرین میخ بالا رفته برای کوفتن به تابوت زیدان روی آن نیمکت می خواندند. نبردی که قرار بود پاریسی ها با نمایش نیمار، امپاپه و کاوانی پیروز شوند، ولی رئال بود که پس از دریافت آن گل زودهنگام 1-3 پیروز شد. سپس دیدار با بتیس در لیگ فرا رسید و سپیدپوشان در نبردی سرگیجه آور 3-5 پیروز شدند تا طی چهار دیدار پانزده بار دروازه ها را به آتش بکشند. تا دو گل مارکو آسنسیو در کنار گل های سرجیو راموس، رونالدو و بنزما، پیروزی شیرینی را به ارمغان آورد. تا زیدان بپذیرد آسنسیو - که دومین گلش گل 6000 رئال بود می تواند خط حمله رئال را جانی دیگر بخشد، تا رونالدو طی شش بازی ده گل بزند. تا در کنار اینها مارسلو همان مدافعی که برابر پاری سن ژرمن یکی از گل ها را زد و عنوان بهترین بازیکن میدان را گرفت لنگان میدان را ترک کند.

رئال برابر بتیس در کنار آن پیروزی هیجان آور تیم شکننده ای باقی مانده بود. سه گل دریافت کرده و نتوانسته بود بتیس جنگجو را به بند بکشد...آنها فصل عجیبی را سپری می کنند. معجونی شده اند "غیرقابل پیش بینی" و جستجوی ما برای یافتن رئال واقعی ادامه دارد..